ik me steeds natter en natter begon te voelen. Ik heb totaal geen controle over mijn blaas en ik durfde niet op te staan. Toen ik dat uiteindelijk wel deed, bleek de hele stoel nat te zijn.... ik schaamde me dood en heb maar vluchtig de boel gedroogd met een sjaal....

Ik wist me geen raad om naar de auto te komen en eenmaal thuis mezelf uitgekleed en in bad gaan zitten. Mijn spijkerbroek bleek van voor en achter helemaal nat te zijn bijna tot aan de band. Gelukkig had ik een langere jas aan dus niemand heeft het kunnen zien, maar de geur.... die was niet te verbloemen. Ik ben pas 47 en voel me hier zeer ongelukkig bij.... oefeningen voor bekkenbodemspieren helpen niet. Ik durf ook niet naar de dokter maar begrijp dat ik niets meer kan uitstellen nu.... Kan iemand mij helpen met advies over welke stappen ik moet nemen en wat ik kan doen om te waken voor deze zeer beschamende momenten?

ik aan de wandel was met mijn dochter in de kinderwagen dat ik ineens naar de wc moest; ik weet niet hoe ik ben thuisgekomen. Toen mijn dochter 8 mnd was kreeg ik een tweede beroerte met als gevolg dat mijn rechter lichaamshelft niet meer functioneert zoals het moet. Een jaar geleden ben ik weer bevallen van een tweede dochter. Mijn incontinentie is alleen maar erger geworden.

1 1/2 maand terug heb ik een operatie gehad, ze hebben namelijk botox gespoten in mijn blaas met de verwachting dat het beter zou worden. In het begin ging het goed maar nu ben ik zelfs luiers gaan dragen. Ik snap het niet maar ik moet vaak naar de wc en kan niet alles uitplassen. Van het ziekenhuis uit zeggen ze dat ik veel moet drinken en schoon moet spoelen maar dit is toch niet normaal meer. Ben ik net naar de wc geweest moet ik alweer. Voor de beroerte heb ik ook nog een knieoperatie gehad maar loop nu veel slechter dan eerst en nog wel met een kruk heb ik ook nooit nodig gehad. Wat ik dit keer ga proberen is naar Turkije. Ik vertrouw de dokters hier niet meer. Ze hebben alleen maar alles kapotgemaakt bij mij. Ik ga het nu proberen in Turkije en hoop dat alles weer goedkomt. Zo dit wou ik even kwijt.

Toen het urineverlies niet minder werd ben ik toch maar naar de huisarts gegaan. Daar is een baarmoederring geplaatst. Het zou komen door de zwangerschap, dus wel weer overgaan. Na 6 weken moest ik terug om de ring te laten controleren. Nog steeds een luier om, want die ring hielp niet. Waarop de arts de ring zou verwijderen, want het was de grootste maat die hij had. Nou, dat heeft hij geweten. De ring zat niet meer waar hij moest zitten en het heeft hem behoorlijk wat moeite gekost om de ring terug te vinden. Zelfs nu moet ik er nog om lachen. Je had zijn gezicht moeten zien, alsof ik die ring zelf had weggehaald. Ik kreeg een folder van hem mee, waarin duidelijke bekkenbodemspier oefeningen beschreven stonden en moest dat dan maar gaan proberen. Dan kon er na de bevalling worden bekeken of het blijvend was. Nou, dat was zo. Een baarmoeder- en een blaasverzakking.

Aangezien mijn hoofd in die periode helemaal niet bezig was met wat voor verzakking dan ook, is er toen niets aan gedaan, behalve de oefeningen. Uiteindelijk heeft de gyneacoloog het balletje bijna 4 jaar later opgegooid. Er kon via een operatie gelift worden. Dan was de kans redelijk groot dat het probleem was opgelost, misschien niet voorgoed, maar wel voor een langere periode. Aan de andere kant als het mislukte dan zou ik totaal geen controle meer over de spieren hebben. Het zal wel niet slim van me zijn geweest, maar ik wilde het toen niet meer. Was net moeder geworden van mijn draak met 7 koppen en wilde hem absoluut geen dag missen. Zelfs niet als ik dan van de luiers af zou komen. Ik heb er nog steeds geen spijt van. Ik heb dat manneke elke dag meegemaakt en van hem genoten en die incontinentieluiers? Ach, ik ben er aan gewend en ze zijn tegenwoordig zo klein, dat ziet niemand. Het is niet erger geworden in de loop der jaren en daar ben ik heel erg blij om.

Hij had deze klachten nog nooit gehoord vertelde hij mij en daar moest ik het maar mee doen.Ik ben daar verder mee gegaan. Ook omdat ik niet kon accepteren dat ik verder van mij leven met pijn in mijn liesstreek moest leven.

Ik ben naar mijn huisarts gegaan en heb gevraagt of hij mij een nieuwe verwijsbrief wou uit schrijven zodat ik naar een andere uroloog kon gaan. Ik ben uiteindelijk bij een uroloog in het Radboud in nijmegen terecht gekomen.Die heeft eerst naar mijn klachten gekeken en vertelde mij dat het best mogelijk was dat het T.O.T. bandje te strak zat.Maar ik moest eerst proberen om het via een fysiotherapeut te verminderen.Daarnaar zou er verder gekeken worden.Ik heb een paar behandelingen gehad toen maar was niet tevreden met het resultaat.De pijn verminderde niet.Weer terug naar de uroloog.Toen kreeg ik te horen dat ze het T.O.T bandje zouden verwijderen maar ik kreeg wel te horen dat ik dan volledig incontinent kon worden en dat het nog verergerder zou zijn dan dat ik voor de operatie had.Ik heb dat laten doen wat op zich een goede beslissing is geweest omdat het bandje zover was ingegroeid dat de uroloog tot op het bot heeft moeten snijden.Hij vond het ook niet gek dat ik pijnklachten had.Het T.O.T. bandje trok mijn spieren in de liezen zo aan zo dat ik pijn kreeg.Toen dat verwijderd was had ik geen pijnklachten meer in mijn liezen ik had alleen een ander probleem erbij gekregen en ben toen helemaal incontinent geworden.Ik moest speciaal groot verband dragen omdat ik de urine helemaal niet meer kon ophouden.Hij had wel verteld dat ik drie maanden later een nieuwe operatie kon ondergaan maar dan een slingoperatie.Dit is een ander operatie met het zelfde resultaat als met de T.O.T. operatie.

Ik was in septemper geopereerd om dat bandje eruit te laten halen en zou in december de sling krijgen.In december kon de operatie niet doorgaan omdat ik mij niet deed uitplassen.Ik heb mij toen afgevraagt hoe het mogelijk is dat er nog urine achter blijft in de blaas terwijl je incontinent bent dat kon er bij mij niet in.Ik moest toen maar leren katheteriseren.En daarnaar zou ik geopereerd worden.Dat katheteriseren is niet moeilijk en had ik zo geleerd.In februari dit jaar ben ik geopereerd en heb nu een sling.Ik kon naar de operatie niet meer plassen daarom was het handig dat ik kon katheteriseren dus ik mocht naar huis.

Het is een paar dagen goed gegaan tot ik te vaak mij zelf moest katheteriseren doen ben ik maar gaan bellen en mocht ik meteen komen.Het is geen pretje als je niet kunt plassen en je blaas is vol.De uroloog heeft toen een verblijfskatheter ingebracht.Dat was op 21 februari 2006.De katheter is er 5 maart weer uitgehaald met de bedoeling dat ik weer moest proberen zelf te plassen wat toen ook niet lukte dus dan maar zelfkatheterisen en dat wilde toen ook niet lukken.Toen hebben ze maar weer een verblijfskatheter in gebracht en ik moest een nacht blijven.Dat was de bedoeling.Ik heb toen 's nachts flinke verhoging van 40 graden gekregen. Ik werd meteen aan het infuus gelegd en kreeg meteen een antibiöticakuur en ik mocht niet naar huis.Ik ben uiteindelijk pas 4 dagen later naar huis mogen gaan.wel weer met een verblijfskatheter en een zak aan mijn been.Ander halve week later moest ik mij weer melden in het ziekenhuis en hebben ze de verblijfskatheter weer verwijderd.Ik ben toen naar huis gegaan en kon toen weer zelf plassen wat een opluchting.Anders had de uroloog een gaatje in mijn buik gemaakt en had ik zo een katheter gekregen.Maar nu hoefde dat niet omdat ik weer zelf kon plassen.

Gisteren ben ik weer naar het ziekenhuis kunnen gaan omdat ik zo een ontzettende aandrang had dat ik om het half uur op de wc zat.En dat is schijnbaar normaal.En nu kan ik de urine niet ophouden. Dus ik ben weer bij af.

Ik wilde dit eventjes kwijt omdat ik het belangrijk vind dat het ook flink mis kan gaan ik wil hier niet mee zeggen dat het altijd zo gaat maar het kan. En ik vind het belangrijk dat mensen dat ook weten.Ik heb toevallig heel veel pech gehad en ik ben er nog niet maar ik geef niet op en blijf positief.

De trainingen die voor het traineeschap werden gegeven gebeurde in vrijheid en vertrouwen, waardoor de onzekerheid niet tot te grote gevolgen leidde. Dit veranderde toen mijn direct leidinggevende, met als hobby “psycholoogje” spelen, met een aantal persoonlijkheidkenmerken van mij begon te bemoeien. Door de directe machtsverhouding (hij is je baas) en de focus op persoonlijkheidskenmerken (je eigen “ik”) in plaats van je gedrag of het werk wat je aflevert, was hij in staat mij en anderen flink te manipuleren. Hierdoor nam mijn onzekerheid enorm toe en leidde uiteindelijk er toe dat ik ging bedplassen.

Door mijn lange reistijd en mijn éénpersoonshuishouden was deze extra beddenwasserij een enorme opgave. Redelijk snel ben ik toen overgegaan tot aanschaf en gebruik van incontinentie broekluiers. In combinatie met goede plastic luierbroeken was ik vrij snel in staat om mijn bed droog te houden en extra beddenwasserij te voorkomen. Omdat de oorzaak echter van mijn spanningen c.q. stress niet was weggenomen, was deze oplossing alleen effectief als gevolgbestrijding. De eerste keer dat ik een pak Tena’s slips ging kopen bij de thuiszorgwinkel zal ik nooit vergeten. Hoewel eerlijkheidshalve wel moet bekennen dat ik goed en normaal ben geholpen. Thuisgekomen de luiers gepast en uitgeprobeerd. De eerste nacht bleek dat de minst absorberende variant voor mij totaal ongeschikt was. Zowel mijn broekluier als mijn bed waren nat én dat was nou net niet de bedoeling. Het volgende pak broekluiers waren dan ook in de zwaarste variant. Het dragen van deze broekluiers tijdens de nacht vond ik eerlijk gezegd niet zo bezwaarlijk. Ik bleef droog en de luiers waren snel en makkelijk om te doen en ze zaten erg comfortabel. Ook tijdens het slapen bij anderen, als deze luiers onder mijn pyjama zaten, voelde ik mij niet bezwaard. Het is trouwens nog nooit iemand opgevallen dat ik deze broekluiers draag.

Toch hebben de broekluiers één belangrijk nadeel, en dat is de prijs! De enorme hoge prijs van de luiers voor volwassenen, was voor mij de reden om naar de huisarts te gaan. Gezien de reden van mijn bedplasserij kreeg ik de broekluiers makkelijk voorgeschreven en was een andere behandeling niet echt kansrijk. Ondanks het doktersbriefje werden en worden de broekluiers niet door het ziekenfonds vergoed. Alleen incontinentie overdag of zowel overdag als ‘s nachts komt in aanmerking voor vergoeding voor personen boven de 5 jaar!

Doordat ik achteraf gezien te lang daar werkzaam ben geweest, ben ik zelfs overdag urine incontinent geworden. Ik moest als gevolg van de spanning snel naar de wc en op mijn lange busreis in het openbaar vervoerwas dat nu eenmaal niet mogelijk. De eerste keer dat ik in mijn broek plaste zakte in figuurlijk door de grond. Gelukkig bood mijn lange winterjas voldoende camouflage. Na de tweede keer dat mij dit overkwam ben ik de broekluiers die ik ’s nachts droeg ook overdag gaan dragen. Dit was wel een enorme verandering. Thuis was een luier voor de nacht makkelijk aan te trekken. Je trok je pyjama toch op de slaapkamer aan en een vuilnisbak was er ook wel te vinden. Overdag is alles anders. Heren WC hebben meestal geen afvalbakken en je moet ook altijd een tas meenemen om een schonen broekluier in mee te nemen. Daarnaast is de kans dat een broekluier zichtbaar is in je kleding groter dan in een loszittende pyjamabroek. Vervolgens ben ik naar de huisarts gegaan en uitgelegd dat het probleem zich iets had verergerd en ben ik toen in het bezit gekomen een doktersverklaring dat ik de broekluiers overdag ook nodig had. Eindelijk was ik van de financiële last af, want mijn werk leverde nu niet bepaald een vermogen op. Na 1 jaar ben ik weggegaan bij die werkgever en ben grotendeels losgekomen van de spanning en de stres. Mijn incontinentie probleem is echter niet overgegaan al ben ik daar eigenlijk nu volledig aan gewend. Veel aanstalten om er iets aan te doen vertoon ik misschien niet, hoewel als ik mijn plas nu soms wel op kan houden. Dan ga ik meestal gewoon naar de WC. Ik ben alleen niet meer van plan om mij nogmaals zo onzeker te voelen. Ik zal de broekluier dan ook niet snel uit laten. Beter mee verlegen als om verlegen!

Afgelopen jaar had ik in 6 weken tijd 4x blaasontsteking en de huisarts vond verwijzing naar gyneacoloog nodig. De gynaecoloog stelde geen lichamelijke gynaecologische afwijkingen vast en stuurde me door naar de uroloog. Diverse onderzoeken gehad waaronder UDO, echo van nieren en blaas en foto van buik. De rechternier hield wat vocht vast, maar bij conrtole bij de uroloog zei die daar niets over. Eerst begonnen met bekkenbodemfysiotherapie, toen een UDO en start medicatie voor overactieve blaas. Tijdens de UDO bleek dat mijn blaas overactief was en niet goed geleegd werd, ook moest ik in eerste instantie persen tijdens het onderzoek om de urine naar buiten te werken. Na het onderzoek kreeg ik weer een blaasontsteking en constante zeurende pijn in de rechter flank. Bij terugkomst bij de uroloog vond deze dat ik moest stoppen met medicatie omdat er dan meer urine zou achterblijven in de blaas waardoor de kans op blaasontsteking alleen maar groter wordt. en starten met zelfkatheterisatie.

Sinds 1 week katheteriseer ik nu en ik ben ook weer begonnen met de medicatie omdat ik nu de achterblijvende urine in de blaas middels katheterisatie verwijder. Het gaat alleen nog niet zo goed, ik heb moeite met het inbrengen van de katheter. Ik heb in die week tijd al zo'n 35 katheters gebruikt, van 2 verschillende merken. Ik moet de handigheid nog ontwikkelen. Binnenkort moet ik terug naar de uroloog, ben benieuwd hoe het dan gaat.

Deze reflexincontinentie is het gevolg van afgeknelde zenuwen in de wervelkolom. Veelal veroorzaakt door veroudering. Ik zou hierover graag meer willen weten. Vooral over de consquenties van en de eventuele remedies tegen deze aandoening. Ik denk n.l niet dat ik, de vergrijzing in aanmerking genomen, de enige ben met dit ingrijpende probleem.

Het heeft voor mij onnodig lang geduurd om inzicht te krijgen in het disfunctioneren van mijn lichaam door lumbale kanaalstenose. De informatie over reflexincontinentie -die daarvan het gevolg is- heb ik bij stukjes en beetjes bij elkaar moeten sprokkelen. Dat kan beter dacht ik.

Ik kan mijn blaasfunctie hierdoor niet meer zelf controleren met als gevolg dat de dokter een Extra-pubische katheter aangebracht heeft.
Ik worstel nu al 3 maanden met dit probleem en er is geen enkele verbetering in zenuwfunctie merkbaar. Ook niet na dagelijkse revalidatie en oefeningen.

Niemand kan me zeggen of dit zo zal blijven. De zenuw kan blijvend beschadigd zijn.

De meest zichtbare, gemeenschappelijke kenmerken van allen die aan de ZvP lijden zijn o.a. trillende handen en voeten, schuifelende looppas en start-en stopproblemen (problemen die het voortbewegingsapparaat aantasten). Ook lichaamssystemen die tegen de traagheidswet van Newton indruisen, zoals verandering van richting, bij het lopen, fietsen, bochten maken, e.d. Niet iedere parkinsonpatiënt heeft in dezelde mate last van dezelfde symptomen. Ik heb bijv. de ZvP aan de rechterzijde van mijn lichaam (schrijfproblemen). Anderen hebben dat links, terwijl anderen 2-zijdig getroffen zijn. Toen ik 2 jaar was werd ik bovendien getroffen door een andere neurologische ziekte aan mijn linkerbeen en voet: polio, oftewel kinderverlamming.

Een van mijn allerergste persoonlijke kwalen a.g.v. de ZvP is dat door mijn gebrek aan spierkracht in de loop der jaren blaas-en darmproblemen zijn ontstaan. Daardoor kan ik mijn plas niet meer ophouden. Eerst waren dat een paar druppels, nu heel veel urine. Dus ben ik nu urine-incontinent. Door o.a. het vele medicijngebruik, heb ik bovendien veel last van obstipatie. (darmproblemen). Wat betreft mijn incontinentiemateriaal ben ik zeer tevreden. Dit bestaat gewoonlijk uit Tenapants en SGA plastic broeken. De tijd dat ik me hiervoor schaamde is voor mij voorbij. Gelukkig heb ik een echtgenote die mij bij dit alles met raad en daad bijstaat en steunt. Mede hierdoor kan ik goed met mijn ZvP en incontinentieprobleem uit de weg.

De meeste van mijn lotgenoten leiden een depressief en teruggetrokken leven: ik niet, nóg niet, tenminste... Hopelijk blijft dit ook in de toekomst achterwege. Dat komt door mijn grote relativeringsvermogen, mede dankzij mijn hobby, astronomie. "Ik ben me ervan bewust dat ik een klein onderdeel ben van de kosmos, en dat ik in grote lijnen mag weten hoe het universum in elkaar zit en evolueert". Dit is voor mij een grote eer tijdens mijn korte verblijf op onze prachtige planeet...

Heb vele mogelijk heden geprobeerd voor opvang, maar omdat ik tot mijn nek aan niks meer kan voelen is het moeilijk te bepalen welk opvang middel prima voor mij is. Ik heb luiers gehad, condoom katheters geprobeerd, gecatheriseerd. Uit eindelijk toch bij luiers terug gekomen. Leek me de beste oplossing.

Moest me wel ongeveer 10 a 15 keer per dag verschonen maar dat had ik er wel voor over.
Alleen kan ik dat natuurlijk nooit zelf moet altijd een ander doen heb daardoor geen pravicy. Soms gaat het wel mis maar ook daar moet ik mee leven, omdat ik totaal geen handfuntie heb moet een ander het doen of ik het wil of niet geen keus mogelijk.

Op school komt ze voor vervelende situaties te staan en huilt vaak dat hetweer mis is gegaan en dr broek nat is. Ze wordt ervoor gepest en met gym tijdens het omkleden zien de kinderen onderling vaak dat Sascha dr broek nat heeft. Ze heeft een uitzonderingsstatus in dr klas, wat inhoud dat ze gelijk naar de wc mag wanneer ze aangeeft dat ze moet, terwijl andere kinderen vaak even moeten wachten op bijv.de pauze of bel. Sascha is hierdoor vaak verdrietig. Verder hebben we haar op een dieet gezet omdat ze de afgelopen maanden flink aankomt door het erg overmatig eten wat ze doet. Ze heeft ook erg veel buikpijn en is altijd erg moe en ligt veel op de bank te dutten. De huisarts zegt dat dit eens vanzelf over zal gaan maar ik vraag me af hoe lang ze nog een broekpasser blijft. En hoeveel geduld ik moet hebben, want vaak wil ik erg boos worden en kan ik er ook al amper tegenop wassen. Je schaamt je als moeder rot dat als je ergens ver weg bent of in het openbaar dat je merkt dat dr broek weer nat is en je voorlopig nog niet thuis bent.

Na een trajekt van kinderartsen en psycholoog zijn we nu met de medische wereld gestopt. Hij zit goed in zijn vel en heeft goed contact met ons werd ons medegedeeld, had geen aantoonbare psychische problemen dus het is waarschijnlijk een gewoonte geworden werd ons door de psycholoog medegedeeld.

Ikzelf geloof hier niet in mede omdat dit probleem hem wel bellemerd in zijn normale leven en hij zich voor anderen buiten ons gezin om schaamt. Alleen het probleem is hiermee niet opgelost. De geur die mijn zoon verspreid is niet echt rozengeur en dit beperkt hem regelmatig in zijn doen en laten om van het leven te gaan genieten. De dagen dat hij gym heeft op school zijn dan ook de dagen dat hij niet lekker in zijn vel zit.

Dagelijks meerdere keren omkleden is bij ons al heel normaal. We gaan ook nooit meer een dag weg zonder extra kleding. Tot op heden hebben we als extra alternatief wel eens maandverband en inlegkruisjes gebruikt maar dit was geen succes. Ik sta graag open voor elke tip en reactie die het leven van mijn zoon wat aangenamer kan maken.

Omdat hij aankomende zomer graag op kamp gaat met de scouting zou ik ook graag wat tips willen ontvangen van mensen met ervaring hoe wij ons hier het beste op kunnen voorbereiden en met welke hulpmiddelen wij hem het beste kunnen helpen. Met incontinentiemateriaal heb ik nog helemaal geen ervaring.

Tevens vind ik het heel fijn dat er op internet zoveel reacties binnenkomen waarvan ik er samen met mijn zoon een paar heb zitten lezen. Hij vond het heel fijn dat hij niet de enigste is met zijn probleem en we kijken dan ook al uit naar de reacties welke we hopen te mogen ontvangen. Alvast bedankt.

Ik schreef dit toe aan oververmoeidheid, en durfde zelf overdag niet meer te plassen, omdat ik bang was dat ik dan ook sliep, en droomde dat ik op toilet zat. Tegenwoordig echter droom ik niet meer, maar plas gewoon in bed zonder enige regelmaat gelukkig).

Ik ben ooit met die vraag naar de huisarts geweest, maar die zei dat meer vrouwen hier last van hadden, en daar kon ik het mee doen. (Ik ben 15 jaar geleden geopereerd aan een blaasverzakking). Vaak moet ik overdag naar de toilet om te plassen, maar moet dan eerst enige tijd krom staan, om mijn blaas weer onder controle te krijgen, anders kan ik de toilet niet op tijd bereiken, en voor ik op toilet kom plas ik al. Ik schaam me hier voor, en ben bang dat de dokter mij niet kan helpen, en weer met een smoes weg stuur. Nu hebben mijn man en ik een nieuw bed gekocht, maar dat wordt volgend jaar geleverd. Ik vind het vervelend dat ik 's nachts mijn urine niet altijd op kan houden, en vind het ook vervelend als ik niet op tijd de wc kan bereiken, wat ik ook vervelend vind is dat ik straks mijn nieuw matras verpest.

Mijn vraag dan ook weten jullie een oplossing, of moet ik toch naar de huisarts, met wellicht met hetzelfde antwoord weggestuurd te worden.

Na vijf gepsrekken was deze psychologe het erover eens dat Mariska naar Utrecht moest. Zelf was ze daar werkzaam geweest op de kinderafdeling en had ze meegewerkt aan de daar inmiddels gestarte droogbed trainingen. Daar werd duidelijk dat Mariska een zwaar verzakte blaas had die haar problemen kon veroorzaken.

Na trainingen en medicijnen kwam uiteindelijk toch een operatie. Mariska was toen inmiddels 18 jaar. Haar blaas, die een vreemde vorm had, is opgehangen achter haar schaamboog. Na deze operatie en het herstel daarvan ging het beter met haar. Echter heel langzaam maar goed merkbaar kwam heel snel ook weer de achteruitgang...

Later zijn we, om andere redenen, in het AMC geweest en daar werden we geconfronteerd dat haar problemen waarschijnlijk voortkomen uit een kleine hersenbeschadiging. Op vier jarige leeftijd is ze namelijk van de trap gevallen en heeft toen 24 uur op de kinder IC gelegen. Ze had een buil achter haar linker oor zo groot als een citroen. Haar lichaam moest deze vochtbal zelf verwerken en dat is ook gebeurd. Ze is tijdens die 24 uur ook nog zo'n 8 uur halfzijdig verlamt geweest. Een paar maanden later begon het bedplassen. Volgens het AMC de aanwijzing voor haar problemen.

Zelf gaat ze er perfect mee om. Ze woont samen met een vriend die haar ten volle waardeert en respecteerd om de persoon die ze is. Soms vinden ze het vervelend maar zetten zich daar snel weer overheen. Ze studeert maatschappelijk werk op het hbo en dat gaat heel goed. Ze is vrolijk,lief,sociaal,gezellig,heel positief en een blij mens! Het houd mij als moeder nog steeds bezig vandaar dat ik op deze site kwam. Ik zou namelijk zo graag willen dat er wel wat aan gedaan kan worden...

Ik wil dan ook alle mensen die deze site bezoeken willen zeggen; heel veel sterkte met alles en voor iedereen!!! Probeer, hoe moeilijk ook, net zo positief te blijven als Mariska. Je komt er echt heel ver mee!!!